Recensie Mamma Mia! Here We Go Again

Perfecte zomerfilm met een vleug melancholie

'Mamma Mia! Here We Go Again' doet als vervolgfilm wat bijna alleen 'The Godfather: Part II' voor elkaar kreeg: de film is minstens even goed en misschien zelfs beter dan het eerste deel.

20-7-2018 Door: Paul van de Geijn

Amanda Seyfried en Meryl Streep in 'Mamma Mia! Here We Go Again' (c) 2018.

Daar houden de vergelijkingen wel zo'n beetje op, want The Godfather: Part II is natuurlijk ongeveer de beste film aller tijden. Maar binnen het genre 'zomerse musicalfilm' valt er op Mamma Mia! Here We Go Again weinig aan te merken. Bovendien is de film zelfs te behappen voor mensen die een broertje dood hebben aan musicals, omdat de door ABBA zelf verzorgde muziek zo sterk is en de film hier en daar zelfs ontroert.

Mamma Mia! Here We Go Again is zowel een sequel als een prequel op Mamma Mia! (2008). Er zijn twee tijdlijnen in de film. In de eerste heropent Sophie (Amanda Seyfried) het hotel van haar moeder Donna (Meryl Streep) op het fictieve Griekse eiland Kalokairi. De tweede tijdlijn gaat over de jonge Donna (Lily James) die eind jaren '70 op het eiland terechtkomt en drie stormachtige affaires beleeft met drie jongens die allen de vader kunnen zijn van Sophie.

Mamma Mia! Here We Go Again is onder meer geslaagd dankzij de creatieve montage van Peter Lambert, waarbij heden en verleden naadloos in elkaar overlopen en steeds gespiegeld worden. Daarnaast is de film ook veel emotioneler dan het eerste deel. Was de liefde in deel 1 grotendeels in kannen en kruiken, in deel 2 moeten personages ervoor vechten of worden ze erdoor overvallen. In de scènes die zich in het verleden afspelen geeft dit – omdat we weten hoe alles afloopt – ook een gevoel van voorbestemming, van vastzitten aan een lot. Hierdoor krijgt de film iets melancholisch. De verrassend diepe muziek van ABBA onderstreept dit gevoel van verloren vakantieliefdes.

De hand van Richard Curtis (Love Actually) is goed voelbaar in de humoristische en ontroerende momenten. Slechts een enkele keer vliegt hij uit de bocht waardoor het flauw wordt, zoals in een scène waarin Colin Firth - om onduidelijke redenen vastgebonden aan een stoel - pardoes in het water valt.

Zangtalent
Mamma Mia! Here We Go Again zit barstensvol met wereldberoemde, gevestigde acteurs, waaronder Meryl Streep, Pierce Brosnan, Colin Firth en zelfs Cher. Maar de film drijft juist op de kracht van de nieuwe lichting acteurs. Zij stonden voor een moeilijke opgave: ze moesten als jonge, jaren '70-versies in de voetsporen treden van hun wereldberoemde evenbeelden. Daar zijn ze over het algemeen goed in geslaagd. De enige acteur die aanvankelijk een beetje gekunsteld overkomt is Hugh Skinner, die de jonge versie van de schuchtere Harry (Colin Firth) moet spelen. Alleen Colin Firth zelf kan zich zo ongemakkelijk gedragen en het natuurlijk doen lijken.

Maar wat alle acteurs - ook Hugh Skinner - heel goed doen, is dat je meteen herkent welke jonge versie van welke acteur ze spelen. En ook een voordeel: ze kunnen zingen! Dat was bij de acteurs in deel 1 wel anders: daarin heeft zelfs hoofdrolspeler Meryl Streep een dun, nauwelijks imponerend stemgeluid, om van Pierce Brosnans zangtalent maar te zwijgen. Lily James, die Streeps jonge versie speelt, zingt haar in Mamma Mia! Here We Go Again volledig de tent uit.

Cher
Alle verhaallijnen komen uiteindelijk tot een ontknoping, maar toch lijkt het alsof regisseur Ol Parker moeite heeft om de film te laten eindigen. Mogelijk heeft hij daarom gekozen voor een gigantische muzikale finale, met een optreden van een op het laatste moment opdravende Cher en de hele cast. De 72-jarige Cher danst en praat als een tot leven gewekte wassen pop, maar dat draagt juist bij aan de humor.

Mamma Mia! Here We Go Again blijft je bij en nodigt uit tot meerdere dagen ABBA-nummers draaien en zingen, zelfs als je een cynische musicalhater bent. Het is de perfecte zomerfilm met een vleug melancholie en heel veel muziek.