Interviews Manchester by the Sea

'Het is fijn als mensen een connectie voelen met je acteerwerk'

Manchester by the Sea lijkt de grote Oscarfavoriet nadat het verschillende Golden Globes- nominaties in de wacht sleepte, waarvan Casey Affleck er één verzilverde. BiosAgenda.nl sprak in Toronto met Affleck, regisseur Kenneth Lonergan en Lucas Hedges over het maken van deze aangrijpende film.

18-1-2017 Door: Michelle Iwema

Grote broer Ben zegt al jaren dat zijn broertje Casey de betere Affleck-acteur is, maar ondanks rollen in grote films en een Oscarnominatie is Caseys naam niet een die bij het grote publiek automatisch een belletje doet rinkelen. Het kleine drama Manchester by the Sea kan dat allemaal veranderen. Na staande ovaties bij Sundance, werd de film ook op TIFF goed ontvangen en uitgeroepen tot de zekere Oscarfavoriet. Affleck lijkt de druk niet te voelen als hij relaxed aanschuift om te babbelen over zijn rol in de film.

Casey Affleck in Manchester By The Sea

'Hoe deze film op mijn pad kwam? Ik kende Kenny (Lonergan) al jaren. Hij heeft me geregisseerd in verschillende toneelstukken en hij gaf me het script. Gewoon om mijn feedback te krijgen. Dus ik las het en daarna hebben we het samen besproken. Op dat moment was er allemaal discussie gaande over wie de film ging maken. Initieel zou Matt Damon het regisseren, vervolgens zou hij er een rol in spelen en Kenny hem weer regisseren. Toen ging dat niet door en werd ik gevraagd. Dat klinkt gecompliceerd maar dat is niet zo. Meestal gaat er aan een film een veel langere weg vooraf waarbij allerlei mensen eraan mee zullen werken, dan weer niet, boos zijn dat ze niet meer meedoen en zich er weer bij neerleggen. Dit had eigenlijk een korte aanloopfase in vergelijking met andere projecten.'

'Godzijdank kan ik me er geen voorstelling van maken'

Affleck liet al eerder zien gelaagde personages neer te kunnen zetten, van zijn onconventionele leading man in broer Bens regiedebuut Gone Baby Gone, tot een gedesillusioneerde volger in "The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford". Hij vertelt hoe hij voor elke rol aanknopingspunten zoekt waar hij zich in kan herkennen. Daarna gaat hij aan de slag met het verdere ontwikkelen van elk personage. De rol van Lee Chandler in Manchester by the Sea was daarbij extra moeilijk voor Affleck, omdat het volgens hem 'onvoorstelbaar' is wat dit personage allemaal meemaakt. 'Het is alsof je probeert na te gaan wat de afstand is tussen deze kamer en een ander universum. Je hebt geen referentiekader omdat je niet weet hoe je met zulke gevoelens om zou gaan, godzijdank kan ik me daar geen voorstelling van maken. Aan de ene kant hielp het script me enorm, aan de andere kant kan je wel nagaan hoe iemand fysiek zou reageren op wat Lee meemaakt.'

'Ik heb een hoop slechte films gemaakt'

Dat er al zoveel Oscarbuzz op gang kwam na Sundance, met name over zijn rol, is iets dat Affleck lijkt te verbazen. Recensies probeert hij niet te lezen, mede omdat hij in het verleden wel eens bijzonder slechte kritieken heeft gekregen. Zijn mockumentary I'm Still Here waarin hij zwager Joaquin Phoenix volgde terwijl die de overstap maakte van acteur naar rapper werd door de media afgeslacht, maar Affleck vindt een hoop van de slechte recensies uit het verleden meer dan terecht. 'Ik heb een hoop slechte films gemaakt, sommige vreselijk. Die zijn terecht afgekraakt. Maar ook over mij persoonlijk is een hoop naars geschreven. En dat vind ik de lelijke kant van mijn werk, als mensen niet schrijven over mijn personages maar het laten gaan over mij als mens, dan vind ik dat walgelijk. Het gaat die mensen die over me schrijven dan niet om de film maar om het spektakel eromheen. Maar elk beroep heeft daar last van. Ik denk dat die mensen zichzelf haten en daaraan moeten werken. Maar dat mijn collega's mijn werk prijzen en vinden dat er Oscarnominaties moeten komen: Yeah bring it! Het is fijn als mensen een connectie voelen met je acteerwerk. Misschien ben ik cynisch geworden maar ik ben op het punt beland dat het me niet eens meer uitmaakt of een film wordt uitgebracht waar ik in zit. Ik houd van het filmmaken, en het proces dat eraan vooraf gaat. Zozeer dat ik de films zou blijven maken, zelfs als ik vooraf te horen krijg dat ze de opnames aan het einde zullen wissen. Een beetje als een postbode. Het zal hem een worst wezen of iemand de brieven die hij bezorgt leest. Maar hij heeft plezier in de route, het lichter worden van zijn zak post wetende dat zijn taak is volbracht. Of mensen de films leuk vinden of niet, ik heb er vooral plezier in om 'de brief' te bezorgen.'

'Ik voelde die ogen branden in het donker'

Ondanks dat Affleck een hekel eraan heeft om zijn werk terug te zien heeft hij Manchester by the Sea wel in zijn geheel bekeken. 'Het is alsof je een lang emotioneel gesprek heb gevoerd aan de telefoon met iemand waar je van houdt en een week later speelt iemand een opname daarvan voor je af. Klink ik zo? Waarom heb ik niet gezegd dat ik van ze houd? Die dingen die door je hoofd zouden schieten, heb ik aan een stuk door als ik naar mezelf kijk dus ik probeer het te ontlopen. Maar Kenny wilde het en ik voelde me verplicht om ja te zeggen, dus ging ik mee. Ik zag de film met publiek en dat zorgde er eigenlijk voor dat ik wel moest blijven zitten. Ik zat naast een vreemde en na elke scène keek die me aan. Na elke scène voelde ik die ogen branden in het donker. Alsof hij het wilde bespreken met me. Dat was dus niet voor herhaling vatbaar.'

'Het voelde alsof er iets niet klopte'

Na Affleck is het aan regisseur Kenneth Lonergan en acteur Lucas Hedges om samen aan te schuiven. In de film speelt Hedges Patrick, het neefje van Lee. Als Lee's broer overlijdt, krijgt hij de voogdij over Patrick. De twee zijn vervreemd geraakt door Lee's lange afwezigheid en moeten elkaar opnieuw leren kennen, iets dat wordt bemoeilijkt door Lee's verleden. 'Hij wil geen emotionele connectie meer voelen met mensen," zegt Lonergan. 'Hij wil niet meer van iemand houden. En hij heeft daar genoeg redenen voor. Maar hij kan Patrick niet op afstand houden. Hij heeft teveel met hem meegemaakt en houdt gewoonweg van hem. En Patrick weet wat hij heeft meegemaakt. Maar voor hem blijft het simpelweg zijn oom, niet een of andere freak.'

Lonergan liet veel jonge acteurs auditie doen toen hij op zoek was naar de perfecte Patrick en vond deze in Hedges, voor wie het zijn eerste prominente filmrol vormt. Lonergan: 'De acteurs waren stuk voor stuk goed. Maar ik dacht: wie wil ik het liefst twee uur lang zien op het scherm? Dat was voor mij Lucas. Ik had daarbij ook het plezier dat ik hem face to face kon vertellen dat hij de rol had gekregen. Zijn vader is een oude bekende van me en we zaten allemaal samen in de trein toen ik het vertelde. Ook zijn vader had tranen in de ogen. Dat was prachtig." Lucas beaamt hoe mooi dat moment was, naar eigen zeggen 'het hoogtepunt van mijn middelbare schooltijd'. Maar het vooruitzicht om Casey Affleck als tegenspeler te hebben, vond hij initieel nogal intimiderend. 'Het voelde alsof er iets niet klopte. Hij is zo een geweldige acteur en ik ben eigenlijk maar een kind. Maar net zoals onze personages naar elkaar toegroeien in de film, wist ik tijdens het filmen met Casey in zelfvertrouwen te groeien.'

'Een beetje als Jeanne d'Arc'

Lonergan geeft toe zich tijdens het schrijfproces net zo onder te dompelen in de materie als Casey deed voor het acteerwerk. 'Je hebt iets genaamd de actor's faith. Dat houdt in dat als er op de deur wordt geklopt ze doen alsof het inderdaad de politie is, of een telegram met goed of slecht nieuws in plaats van iemand op de set. Ik heb de writer's faith waarin ik probeer na te denken over de personages en hoe ze samen in een kamer zouden zijn. Dan komt vanzelf in me op wat ze zouden zeggen en dat schrijf ik op. En momenten dat ik niet kan uitvogelen wat ze zouden zeggen, praten ze in mijn hoofd tot ik het wel weet. Een beetje als Jeanne d'Arc maar dan met minder goddelijke doeleinden.'

'We hebben al het geluk gehad dat je kan hebben'

Zowel Hedges als Lonergan zijn blij met de Oscarbuzz, maar voorzichtig in de manier waarop ze ingaan op vragen erover. Hedges geeft aan vooral blij te zijn dat de film goed is ontvangen en Lonergan zegt dat hij er niet teveel belang aan probeert te hechten. 'Je zou gek zijn om er niet van te genieten, maar stom zijn om erop te gaan rekenen. Het is natuurlijk vleiend dat je werk zoveel aandacht krijgt. Maar je zou er niet zoveel om moeten geven. Het is iets dat je apprecieert en waardeert. Maar ik ben iemand die teveel vooruit en naar het verleden kijkt. Daarom probeer ik meer in het nu te leven. Toen we op Sundance waren, was ik erg nerveus. Zouden we distributie krijgen? Zou de film dan ook gepromoot worden? En ik hoopte daar heel hard op. En wat denk je, we hebben distributie en er wordt promotie tegenaan gegooid. Dus ik moet mezelf tot de orde roepen en inzien dat het al goed heeft uitgepakt. We hebben de film kunnen maken terwijl dat helemaal niet vanzelfsprekend was, ik ben blij met het eindresultaat, de acteurs en kijkers lijken het mooi te vinden en ik moet daar de streep trekken. We hebben al het geluk gehad dat je kan hebben. De rest is Hollywood. You need to find a way to enjoy it, without being destroyed by it. Dat is het belangrijkste.'