Vive L'Amour

Tsai Ming-liangs tweede speelfilm is digitaal gerestaureerd; voor zijn portret van drie verloren zielen in Taipei kreeg Tsai de Gouden Leeuw van het filmfestival Venetië.

Gesproken wordt er niet veel in de tweede speelfilm van de Taiwanese regisseur Tsai Ming-liang. Des te meer aandacht is er voor de lichaamstaal van de hoofdrolspelers, de geluiden van de stad en de kleine handelingen: het openklappen van een telefoon, het drinken van een grasgroen drankje. Voor zijn portret van drie verloren zielen in Taipei kreeg Tsai de Gouden Leeuw van het filmfestival Venetië. Twee mannen en een vrouw in een miljoenenstad, op zoek naar liefde, aandacht en seks. Meer synopsis had Tsai Ming-liang niet nodig voor zijn portret van drie Taiwanese lost souls; Ah-jong is straatverkoper van illegale merkartikelen, May de wat oudere makelaarsassistente wier telefoon geen seconde stil staat, en Hsiao-kang een zeer verlegen vertegenwoordiger van urnen. De drie levens raken verweven in een leeg luxe appartement dat binnenkort wordt verkocht.Hunkering is het trefwoord in Vive l’amour, maar het verlangen naar contact wordt zelden ingelost. Hoe van dit lichtelijk deprimerende gegeven minimalistische, boeiende cinema te maken, is Tsai Ming-liang wel toevertrouwd.
Oud-NRC Handelsblad-filmcriticus Hans Beerekamp sprak van ‘een absolute film, die zich radicaal, compromisloos en wreed gedraagt tegenover de toeschouwer.’ Maar dan wel in de stijl van grootheden als Michelangelo Antonioni en Ingmar Bergman. Filmkunst dus. Digitaal gerestaureerde moderne klassieker.