Meningen over de film Man on Fire

Wat als eerste opvalt aan Man on Fire zijn de montage en de visuele trucjes. Het doet denken aan politieseries als NYPD Blue en Homicide: Life on the Street, hoewel het hier soms nog een paar tandjes indrukwekkender is. De soms letterlijk flitsende beelden en het energieke en bewegelijke camerawerk houden de aandacht van de kijker stevig vast en dragen flink bij aan de spanning. Bovendien weet Scott deze visuele hoogstandjes goed te doceren. Wanneer er rustig iets verteld moet worden, zet hij de camera weer op het statief en is de montage weer volgens het instructieboekje. Ook leuk is het originele gebruik van ondertitels bij het Spaans dat gesproken wordt, maar dat is er voor de internationale versie wellicht uitgehaald.

Bij al dit visuele geweld komt een soundtrack van de hand van Trent Reznor van Nine Inch Nails, die ook films als Se7en, Natural Born Killers en Lost Highway van enige heftige klanken heeft voorzien, maar zijn muziek is nog nooit zo nadrukkelijk in een film aanwezig geweest als in Man on Fire. Deze combinatie van beeld en geluid geeft je soms het gevoel dat je naar een videoclip van Nine Inch Nails zit te kijken.

Man on Fire is een film in twee delen: vóór en na het moment dat Pita ontvoerd wordt. Dat maakt dat je eigenlijk twee films in één hebt, een soort omgekeerde Kill Bill. Toch stoort dit niet, hoewel het gedeelte vóór de ontvoering duidelijk interessanter is, doordat het tweede gedeelte vooral een lange geweldsgolf is. [SPOILERS] Door de hele film zijn er scènes die goed en minder goed werken. De zelfmoordpoging van Creasy en de ontvoering van Pita zijn ware filmische kunstwerkjes. Aan de andere kant zijn de confrontatie tussen Creasy en de vader van Pita, en het EO-achtige religieuze engel-der-wrake ontwikkeling van Creasy vrij ernstige afhaakmomenten. Dit laatste geeft ook de zeer bedenkelijke boodschap mee dat het wel OK is om te moorden, als het maar in naam van God gebeurt. De film is soms ook onverwacht keihard, wanneer Creasy zijn slachtoffers, voor hij ze ombrengt, op een manier martelt waar de bewakers van de Abu Ghraib gevangenis nog wat van kunnen leren.

Al met al hebben we hier te maken met een onderhoudende film met een paar gebreken die sowieso weet te boeien vanwege het audiovisuele geweld.

Waardering: